Over Aikido
WAT is Aikido
De term Aikido is opgebouwd uit de karakters:
AI - harmonie
KI - levensenergie
DO - weg
en betekent vrij vertaald “de weg om in harmonie te komen met ki”. Het woord ki heeft een uitgebreide betekenis en staat naast levensenergie ook voor natuur en de medemens.
Aikido is een sierlijke krijgskunst waar het erom gaat om een aanval te begeleiden, controleren en te neutraliseren.
PERSoonlijke groei
Het Aikido kent een grote variatie aan klem- en werptechnieken. Tegelijkertijd wordt het ook gekenmerkt door haar eenvoud en ontspanning.
Het Yoseikan Aikido richt zich op de persoonlijke ontwikkeling van de beoefenaars, zonder de praktische toepasbaarheid voor zelfverdediging uit het oog te verliezen.
Het curriculum kent een grote variatie aan klem- en werptechnieken en wordt tevens gekenmerkt door haar eenvoud en ontspanning. Een aanval wordt als een probleem beschouwd wat met een techniek opgelost kan worden. Dit klinkt heel simpel, maar het is best lastig om je te richten op iemand anders en dan tegelijkertijd complexe handelingen te verrichten. Door dit te oefenen, leren mensen om om te gaan met stress, dingen die op je af komen te ontwijken en begeleiden, en overzicht te houden in chaotische situaties.
Deze vaardigheden kunnen ook goed worden toegepast in het dagelijks leven, wat maakt dat het meer is dan een sport alleen.
oorsprong
O-Sensei Morihei Ueshiba (1883-1969) heeft vanuit het Daito Ryu Aikijiujitsu, een krijgskunst rechtstreeks uit de tijd van de samoerai, de Aikidostijl ontwikkeld. In het Aikido gaat het erom dat je leert om continu je balans te behouden, in harmonie met de aanvaller te bewegen en gebruik te maken van zijn kracht, snelheid en aanvalsrichting.
Aikidotechnieken gaan niet in tegen de kracht van een aanvaller, maar maken er juist gebruik van om de aanval te neutraliseren. Wanneer de Aikidoka in harmonie komt met zijn eigen energie, ontstaat de mogelijkheid om in harmonie te komen met de energie van de tegenstander. Daardoor kan de Aikidoka de eigen energie en mogelijkheden optimaal benutten en de tegenstander met een techniek onder controle brengen.
de stijl yoseikan
Het Yoseikan Ju-Jutsu is de stijl die Minoru Mochizuki (1907-2003) doceerde in zijn eigen Yoseikan dojo in Shizuoka, Japan. Minoru Mochizuki is een direct leerling van drie zeer bepalende grootmeesters:
-
Jigoro Kano (1860-1938) - grondlegger van het Judo
-
Morihei Ueshiba (1863-1969) - grondlegger van het Aikido
-
Gishin Funakoshi (1868-1957) grondlegger van het Karate
Vanuit deze basis heeft Mochizuki zijn eigen visie ontwikkeld en deze uitgedragen vanuit zijn dojo in Shizuoka, Japan. De dojo kreeg de naam Yoseikan, wat is opgebouwd uit de karakters 'yo' doceren/ontwikkelen, 'sei' waarheid/juiste en 'kan' plaats. Vrij vertaald betekent Yoseikan: 'de plek waar een ieder voor zichzelf moet bepalen en ontdekken wat goed is'.
In deze visie worden de verschillen in lichaamsbouw, motorische vaardigheden en geestelijke bekwaamheden gerespecteerd. Hierdoor bepaal jezelf, langs welke weg je jezelf wilt ontwikkelen. Er worden geen standaard oplossingen aangeboden voor een probleem, of een vaste oplossing voor een bepaalde trainingssituatie, maar een variëteit aan alternatieven waaruit je zelf een geschikte keuze kunt maken. Kenmerkend is dat het erg praktijk gericht is en zelfverdediging altijd een prominente plaats binnen de benadering heeft.
Gevorderde beoefenaars mogen een rode streep door hun zwarte band dragen. In het Aikido is dat vanaf 3e dan en in het Yoseikan Ju Jutsu vanaf 1e dan.
stamboom
DE GROOTMEESTERS IN DE GESCHIEDENIS
Morihei Ueshiba
- grondlegger Aikido
↓
Minoru Mochizuki
- grondlegger Yoseikan stijl
↓
Edgar Kruyning
- vertegenwoordiger Yoseikan in NL
YOseikan aikido in NL
In de loop der tijd zijn er verschillende stijlen ontstaan. De directe leerlingen van Morihei Ueshiba volgden zijn ontwikkeling en werden gevormd door Ueshiba’s lessen en zijn eigen ontwikkeling. Zo trainden bijvoorbeeld de leerlingen uit de vroege periode toen Ueshiba nog jong was en fysiek sterk, terwijl de latere leerlingen opgeleid zijn terwijl hij fysiek een stuk ouder was en zijn focus meer op het spirituele had. Veel van deze leerlingen hebben vanuit deze achtergrond hun eigen stijl ontwikkeld. Zo heb je bijvoorbeeld Aikikai met diverse afsplitsingen, Yoseikan-, Tendoryu-, Tomiki-, Yoshinkan-, Tissier-, Iwama-, Ki-Aikido, en Aikibudo.
Het Yoseikan-Aikido is de stijl zoals die door Minoru Mochizuki (10e dan) in de jaren 1950 in Europa werd geïntroduceerd. Minoru Mochizuki was een directe leerling van Morihei Ueshiba eind jaren 20 van de twintigste eeuw, tijdens een periode waar het budo van Ueshiba nog volop in ontwikkeling was. Ueshiba noemde het in die tijd nog Aiki-Jujutsu. Kenmerkend is dat het in die tijd erg praktijk gericht was en zelfverdediging altijd een prominente plaats binnen de benadering heeft gehad.
Minoru Mochizuki was als hoofd uchi deshi (inwonend student) verantwoordelijk voor de scholing van veel latere docenten. Hij is door Ueshiba gevraagd om de dagelijkse leiding in de Aikidodojo op zich te nemen, maar hij koos ervoor om zijn eigen stijl verder ontwikkelen in zijn eigen dojo in Shizuoka, Japan. Deze dojo kreeg de naam Yoseikan, wat vrij vertaald betekent: 'de plek waar een ieder voor zichzelf moet bepalen en ontdekken wat goed is'. Morihei Ueshiba heeft dit altijd gesteund en kwam regelmatig langs in de Yoseikan dojo om te doceren en ideeën uit te wisselen. Minoru Mochizuki is een van de weinigen die door Ueshiba zelf hoog gegradueerd is.
Edgar Kruyning is een direct leerling van Minoru Mochizuki. Edgar Kruyning heeft in de jaren '90 van de vorige eeuw vele maanden in Japan bij Minoru Mochizuki getraind. Hij heeft verschillende budo disciplines op deze manier heel dicht bij de bron mogen ervaren. In 1995 heeft Edgar Kruyning persoonlijk toestemming gekregen van Minoru Mochizuki om het Yoseikan-Aikido en Yoseikan-Ju-jutsu in Nederland te introduceren en te vertegenwoordigen. Na het overlijden van Mochizuki in 2003 heeft hij de ontwikkeling van het Yoseikan-Aikido vanuit dezelfde visie voortgezet. De huidige leermethode legt daarom ook veel nadruk op de praktische toepasbaarheid voor zelfverdediging, met behoud van de traditionele en karakteristieke eigenschappen.